आपण जे ठरवतो ते तसंच होतं का कधी….❓
हो, होतं बऱ्याच वेळेस…
…पण कधीकधी नियतीच्या मनात काही वेगळंच असतं… सगळं काही सुरळीत चालू असताना अचानक एक आघात होतो आणि क्षणार्धात सारं भावविश्व काचेसारखं खळ्ळकन फुटून जातं…
त्यावेळेस ‘का?…’ या प्रश्नाचं उत्तर कोणाकडेच नसतं, अगदी नियतीकडे सुद्धा! 😒

काही वेदनांना मलमच नसतं… त्या वेदना सहन करत किंवा त्याकडे मुद्दामून दुर्लक्ष करतच प्रवास सुरु ठेवावा लागतो. मात्र आठवणी जशा मन हलकं करतात तसेच प्रसंगी त्यांच्यामुळे मनावर मळभ देखील दाटून येतं. आणि दाटून आलेले ढग कधीतरी आठवणींची बरसात करणार हे तर ओघाने आलंच. त्यापाठोपाठ हतबलता, अस्वस्थता आणि नैराश्य येऊन दमायला होतं. त्यांची आवर्तनं संपता संपत नाहीत. सहवासातील निसटलेल्या क्षणांची हुरहूर लागून राहते. गेलेला क्षण ही माझा नव्हता अन तसाच येणारा क्षणदेखील माझा असेलच याची शाश्वती वाटत नाही… इतके दिवस ‘मी मी… माझं माझं…’ असं वाटणारं सारं मिथ्या वाटू लागतं एका क्षणात! अन क्षणोक्षणी अपुरेपणाची जाणीव होत राहते. कुंचला, कागद तेवढा राहतो आणि चित्रातले रंग हरवून जातात…🎨🖌️🖼️ अर्थशून्य वाटू लागतं सारं…

या विचित्र मनस्थितीमधून बाहेर पडणं खूप कंटाळवाणं आणि वेळखाऊ असतं.. वेळ जाऊ द्यावा लागतो त्यासाठी! सभोवताली काय चालू आहे याच्याशी काही संबंध राहत नाही… कधी शून्य अवस्था असते तर कधी विचारांच्या कल्लोळामुळे येणारी अस्वस्थता! मात्र जसजसा वेळ जाईल तसतशी ही अस्वस्थता देखील कमी होऊ लागते… पण तोवर भोगणं हे अटळ आहे… 💔

…पुन्हा मोगऱ्याचा सुगंध बहरू लागेल… नक्कीच!🍀 कारण आघाताची तीव्रता काळाच्या ओघातच कमी होईल… खळाळत्या पाण्यासारखं वाहू लागेल आयुष्य! ‘जीवन’ उगाच म्हणतात का त्याला! जबाबदाऱ्या जाणीव करून देतील वेगाची! पानझडीनंतर वसंत फुलेलच.🌱 त्यासाठी मात्र दोन-चार ओळखीचे, आवडीचे सूर लागतील सोबत…! सोबतीला कोणीतरी असेल तर मनही कसं मोकळं होतं. भरून आलेल्या काळ्याकुट्ट मेघांनी धरणीवर बरसल्याशिवाय इंद्रधनुषी दरबार दिसायचा नाही! …यासाठी स्वतःच्या मनातील राजहंस ओळखता येणं गरजेचं आहे.

मनावर साठलेलं मळभ दूर पळवून लावायला हवं असणारं बळ प्रत्येकाकडे असतंच! कारण कधीकधी खूप रडायला येतं तरीदेखील अश्रूंना आवरण्याचं काम स्वतःशिवाय दुसरं कोण करतं? आतून हादरलेलं असताना दुसऱ्याला सावरता येण्याइतपत खंबीर मन प्रत्येकाकडे असतं. सगळं संपलंय असं वाटत असतानादेखील नवी उमेद मनात येतेच. स्वतःशी झगडत असतानादेखील प्रत्येक वेळी मन लढायला तयार असतं. 🎭

आपण ठरवायलाच हवं आपल्याला जे हवं ते…..! भलेही आपण जे ठरवतो ते तसंच होत नसलं तरीदेखील! वादळ येईलसं वाटतंय, वारा देखील सुटलाय; खिडकी लावून घ्यायलाच हवी! …गतकाळातील वेदनांना सोबत घेऊन भविष्यकाळातील उद्यासाठी साऱ्या वेदनांचा सागर घटाघटा प्राशन करणारा अगस्ती व्हावंच लागेल प्रत्येकाला. 🪴

• राहुल.
• जून २४, २०२१.